Boer zoekt vrouw heeft zijn climax weer bereikt en elke boer heeft gekozen. Voor het eerst heb ik een paar afleveringen gekeken. Ik was toch wel nieuwschierig naar het programma dat zoveel kijkers trekt. Heerlijk die Hollandse kneuterigheid, delftsblauw, gehaktballen, blozende gezichten door weer en wind gevormd en niet te vergeten die enorme handen! Hier bestaat het programma ook en heet ‘l’amour est dans le pré’ (= wei). Het imago van de Franse boer sluit wel een beetje aan bij die van de Nederlandse, op één ding na ; het eten !
Buurman boer Hugue lunchte van de week als volgt : gepofte aardappels met een klein klontje echte boter en zwarte truffel met daarbij een restje rosé champagne. Hij had Thierry gebeld om mee te komen genieten. Dat genieten van eten is toch echt heel bijzonder bij de Fransen. Ik was die dag met een aantal andere wandelaars een wandeling van 6 uur gaan maken over besneeuwde bergtoppen. Ben ik zelf gewend om tijdens de wandeling even snel een broodje te eten en weer door te lopen, dat gaat bij zo’n Franse wandelgroep wel anders.
Er wordt uitgebreid getafeld en dat begint met het uitrollen van een confortabel zitkussentje. Verder heeft iedereen een zelfgemaakte salade mee, veelal met pasta. Tijdens een wandeling in de winter neemt men ook warm water mee voor een soepje. Er is altijd wel iemand die een fles wijn mee heeft. Vervolgens komt het stokbrood, de heerlijke worsten en de kaas tevoorschijn. Daarna nog een lekker toetje of een stuk fruit en dan is het tijd voor koffie of thee met een stukje chocola of zelfgebakken cake of koekje. Iedereen heeft wel iets mee om uit te delen. En heel belangrijk chocola is puur, het liefst 75% (mijn overheerlijke reep Lindt melkchocolade met noten werd niet aangeraakt). Inmiddels zijn we een uur verder en is het tijd voor une siëste : een middagdutje. Een anderhalf uur later is iedereen weer voldaan en uitgerust op pad.
